Rozdział 4.

Spojrzałam z wyrzutem na Milenę, a ona nerwowo się uśmiechnęła i wzruszyła bezradnie ramionami, po czym podbiegła do Nowakowskiego mocno się do niego przytulając. Jeszcze większe było moje zdziwienie, kiedy owy pan Nowakowski przyssał się do jej ust. Spoglądałam na nich z niedowierzaniem przez dłuższą chwilę.

-Jedziemy ? – spojrzał na mnie uśmiechając się.

-Przejdę się. – starałam się ułożyć twarz w uśmiech jak najbardziej szczery.

-Przecież nie porwiemy Cię. – Piter zaczął się śmiać, ale Milena uderzyła go w ramię co sprawiło, że się opamiętał.

-Nie dzięki. – spojrzałam na nich i ruszyłam przed siebie. – Naprawdę się przejdę.

Przeszłam przez drogę, a oni nadal stali na parkingu spoglądając na mnie. Odwróciłam się i spojrzałam na nich. Odetchnęłam z ulgą kiedy wsiedli do samochodu i odjechali. Chociaż taki plus tej całej sytuacji. Nadal nie docierało do mnie to, że Milena całowała się z Piotrkiem. Przecież z tego co mi sama mówiła jej kuzynka jest jego dziewczyną. Chociaż w sumie.. Ich życie, niech sobie robią co chcą. Usiadłam na ławce w parku, który był tuż obok akademika. Spojrzałam na niebo i delikatnie się uśmiechnęłam. Było piękne i bezchmurne, a przez obłoki przebijały się promienie słoneczne. Szybko się podniosłam i wbiegłam do akademika, po czym weszłam do pokoju.

-O widzicie, wreszcie dotarła. – Lena podeszłą do mnie i pociągnęła mnie za rękę w kierunku kuchni. – Siadaj z nami.

-Nie dziękuję. – jęknęłam i weszłam do „sypialni”.

Spojrzałam przez okno i z uśmiechem na twarzy podeszłam do szafy. Weszłam do łazienki, gdzie założyłam na siebie materiałowe szorty i białą bokserkę. Wzięłam swoje MP4 i weszłam do kuchni.

-Lena, wychodzę. – spojrzałam na współlokatorkę, a ta tyko kiwnęła głową.

-A mogę wiedzieć gdzie ? – podeszła do mnie nieco przerażona. – Wiesz, nie znasz Rzeszowa.

-Dam sobie radę. – delikatnie się uśmiechnęłam. – Idę tylko pobiegać.

Piotrek wraz z Cristianem spojrzeli na mnie jak na jakąś idiotkę, ale nie przejęłam się zbytnio ich wzrokiem. Przecież nie zrezygnuję ze swojego super planu tylko dlatego, że oni siedzą w moim akademickim pokoju. Co to, to nie. Nie ich doczekanie. Wyszłam zamykając za sobą drzwi. Kiedy wyszłam z akademika jeszcze raz spojrzałam w niebo, a na moją twarz wkradł się delikatny uśmiech. Od razu włączyłam piosenkę i wolnym truchcikiem ruszyłam w stronę parku, a później już tylko mijałam kolejne parkowe alejki zatracając się kolejnych piosenka z listy z mojego MP4.Kiedy w moje ciało wkradło się zmęczenie usiadłam na ławce i spuściłam głowę w dół, aby mój oddech z każdą chwilą stawał się równomierny. Nagle poczułam czyjąś dłoń na swoim ramieniu.

-Savani! – krzyknęłam. – Odpuść sobie.

-O proszę, widzę, że nasz nowa gwiazda Ci podpadła. – zaśmiał się i usiadł obok mnie, a ja uniosłam głowę ku górze i wyjęłam słuchawki z uszu.

-Myślałam, że to on. – zaśmiałam się widząc osobę, która mi przerwała błogą chwilę spokoju. – Ale tak jak się przyglądam to zero porównania z nim.

-Zero ? – zrobił wielkie oczy.

-No nic, a nic. – zmierzyłam go wzrokiem. – On ma lepiej wyrzeźbione ciało, wyższy, ładniejszy i w ogóle.

-Ale i tak Ci podpadł, a ja nie. – cwaniacko się uśmiechnął.

-Ale to nie znaczy, że Ty też nie możesz mi podpaść. – uśmiechnęłam się wstając. – Wszystko możliwe panie Bartmanie.

Uważnie mu się przyjrzałam i ruszyłam wolnym truchcikiem w drogę powrotną. Znów mijałam te same parkowe alejki, te same ławeczki, a nawet te same śmietniki znajdujące się przy co trzeciej ławce. Znów zatracałam się w piosenkach, które sprawiały, że ten dzień miał jakiś sens. Zatrzymałam się przed drzwiami akademickiego pokoju i wzięłam głęboki oddech. Otwierając je miałam nadzieję, że zastanę tam tylko Milenę. Ale wiecie co Wam powiem? Ktoś bardzo mądry wymyślił sformułowanie, że nadzieja jest matką głupich. Idealnie wpasowało się i tym razem w moje myśli. Oni nadal całą trójką siedzieli w „salonie” oglądając jakieś denne filmy. Przemknęłam do pokoju, gdzie od razu weszłam do łazienki. Tam wzięłam szybki prysznic, ubrałam się w uprzednio zabrane z szafy legginsy i koszulę w niebiesko-czarną kratę, wysuszyłam włosy, które tylko rozczesałam pozwalając im opaść swobodnie na ramiona i zrobiłam delikatny makijaż. Kiedy wszystko dopięłam na tak zwany ostatni guzik opuściłam to jakże zacne pomieszczenie, włączając najpierw pralkę z brudnymi ubraniami. Tym razem przemknęłam z pokoju do kuchni, a oni nawet tego nie zauważyli. Nalałam do szklanki sok pomarańczowy i znów przeszłam z pełną szklanką do pokoju. Usiadłam na łóżku i wzięłam do ręki książkę.

-Dlaczego nie usiądziesz z nami ? – spojrzałam na drzwi, a w nich stał On.

-Bo jestem zajęta, nie widać ? – mruknęłam odkładając szklankę na stolik nocy i przewracając kartkę książki.

-Zajęta ? – usiadł obok mnie i zabrał mi książkę. – Ciekawsze jest to niż rozmowa z nami?

-Jak widać. – zabrałam z jego rąk swoją własność. – A poza tym muszę się przygotować do jutrzejszych wykładów.

-Ale Twoja obietnica co do jutra jest nadal aktualna, prawda ?

-Zależy, o której wykład mi się skończy. – przewróciłam na następną stronę.

-Germanistykę studiujesz ? – no tak, zapewne wywnioskował to po tym, że przeglądam jedną z niemieckich książek.

-Jak widać. – delikatnie się uśmiechnęłam.

-Aż tak bardzo lubisz ten język ? – poruszał zabawnie brwiami.

-Angielskiego miałam po uszy. – zaśmiałam się.

-No tak, Anglia to piękny kraj, ale język nie bardzo. – poszedł moje ślady i również się zaśmiał. – Nie raz widziałem Cię na meczu waszych siatkarzy na Igrzyskach.

-Ale skąd masz pewność, że byłam to ja ? – zmrużyłam oczy uważnie mu się przyglądając.

-Wiesz.. – zaczął i delikatnie się do mnie przysunął. – Takiej buźki nie da się nie poznać. Tego uśmiechu, tych oczu, całej Ciebie.

-Dobra, dobra. – zaśmiałam się. – Już nie podlizuj się tyle.

-Ja się nie podlizuję. – wzruszył ramionami. – Po prostu mówię to co myślę. To Ty byłaś w Londynie na każdym meczu, prawda?

-No tak jakoś wyszło. – wzruszyłam ramionami. – Wiesz, jak się mieszkało kilka kilometrów od Londynu to grzechem było nie pojawić się na meczu.

-Mieszkałaś w Anglii ? – zdziwił się, ale nie wiedziałam dlaczego.

-No tak. – westchnęłam. – Jak miałam szesnaście lat wyjechałam, ale postanowiłam wrócić. – wzruszyłam ramionami. – Cóż, za dużo wspomnieć z tamtymi miejscami miałam.

-Ale nadal nie rozumiem dlaczego tak mnie nie lubisz. – spojrzał w moje błękitne oczy. – Przecież nie jestem z pochodzenia anglikiem, czy jak to się tam mówi.

-Ale ja naprawdę nic do Ciebie nie mam. – uśmiechnęłam się, ale tym razem nie było to sztuczny, pozbawiony uczuć uśmiech. – Po prostu boję się wejść głębiej w znajomość, bo boję się, że z biegiem czasu będę tego żałować.

Nie odpowiedział nic. Przyglądał mi się, a jego wzrok błądził po całym moim ciele. Przenosił go z moich policzków, na nos, z nosa na czoło, z czoła na oczy, aż w końcu zatrzymał się na moich wargach. Nie potrafiłam zareagować. W tym jego wzroku był coś niesamowitego, coś co sprawiało, że na moją twarz wkradał się delikatny uśmiech. Ale przecież nie chciałam się angażować w związek, a już na pewno nie z nim. On – wielka gwiazda włoskiej siatkówki, Cristian Savani i ja – zwykła studencina germanistyki. Na jego twarzy również pojawił się delikatny uśmiech. Pogładził dłonią mój policzek i odgarnął niesforne kosmyki moich włosów za ucho. Zbliżył swoją twarz do mojej. Dzieliły nas centymetry, a nawet nie. Były to zaledwie milimetry.